به دلیل نیاز پروژههای ال ان جی به سرمایهگذاریهای عظیم، اغلب تأمینکنندگان مالی بدون اطمینان از یک جریان درآمدی ثابت برای بازگشت سرمایه، به تأمین مالی اقدام نمیکنند. اصلیترین ابزاری که این اطمینان را برای فروشندگان و تأمینکنندگان مالی فراهم میآورد، درج شرط دریافت یا پرداخت در قرارداد است. به همین دلیل امروزه شرط دریافت یا پرداخت به یکی از مفاد اساسی قراردادهای بیع ال ان جی تبدیل شده است. در نظامهای حقوقی مختلف تردیدهایی نسبت به اعتبار این شرط مطرح شده که نیازمند تعمد و پاسخگویی است. علاوه بر این، به نظر میرسد این شرط در قالبی که امروزه در اغلب قراردادها رواج دارد، یعنی بررسی و تعیین آن براساس میزان سالیانۀ قراردادی تحویل ال ان جی، نمیتواند هدفی را که فلسفۀ پیشبینی این شرط در قراردادها بوده است برآورده کند. بررسی اعتبار این شرط در نظامهای حقوقی مختلف به علاوه بررسی دلایل ادعای ناکارآمدی آن و پیشبینی راهحلی برای فائقآمدن بر این مشکل، موضوع مقالۀ حاضر است.
این مقاله در شماره پاییز و زمستان ۱۳۹۵ نشریه مطالعات حقوق انرژی منتشر شده است.