حرکت به سمت برخورداری از یک شرکت بین المللی نفتی ایرانی، یکی از دغدغه هایی است که مد نظر مسئولان و سیاستگذاران کشور بوده است. بررسی نمونه های موفق این امر در کشورهای مختلف، نشان از مشکلات و ضعف های ساختاری و اجرایی در این زمینه دارد. در مقاله زیر که چکیده آن در ادامه آمده است به بررسی این امر پرداخته شده است:
هرساله رتبهبندیهایی از شرکتها و موسسات بینالمللی فعال در عرصه نفت و گاز، از سوی برخی موسسات ارائه میشود که بعضاً مبنای بسیاری از تحقیقات و بررسیهای عرصه اقتصاد و انرژی در سراسر دنیا قرار میگیرد. ممکن است این رتبهبندیها دارای جهتگیریهای خاص و یا سیاسی هم باشند اما فارغ از رتبهبندی انجام شده، آنچه مهم است این است که با بررسی این رتبهبندیها میتوان شاخصهای کلیدی عملکرد یک شرکت موفق در عرصه نفت و گاز را شناسایی و آسیبشناسی نمود و از این طریق در جهت حفظ و ارتقای جایگاه بینالمللی شرکت ملی نفت ایران سیاستگذاریهای لازم را انجام داد. همچنین، در صورت نیاز میتوان توسط ارگانهای توانمند داخلی، راساً نسبت به انجام رتبهبندی اقدام نموده و رقبای اصلی را شناسایی نمود. شرکت ملی نفت ایران علیرغم فراز و نشیبهای سیاسی کشور، در سالهای متمادی به لطف پتانسیل بالقوه و ممتاز مخازن هیدروکربوری در منطقه و در دنیا و تلاشهای کارکنان و کارمندان توانمند این شرکت توانسته است همواره جایگاه بسیار خوبی را در دنیا به خود اختصاص دهد. اما حفظ این جایگاه و ارتقاء آن قطعاً تلاشی مضاعف میطلبد که اگر این تلاش، برنامهریزی شده و هدفمند انجام نشود، ممکن است به اهداف موردنظر منتهی نگردد. در این مقاله تلاش شده تا ضمن بررسی برخی از رتبهبندیهای بینالمللیِ انجام شده در دنیا، توصیههایی نیز برای حفظ و ارتقاء جایگاه بینالمللی شرکت ملی نفت ایران ارائه گردد.