این مقاله تأثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت ایران را مورد بررسی قرار داده است. در ابتدا تأثیر این قراردادها بر روند تولید یک مخزن نمونه مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس با استفاده از نتایج آن، روند تولید نفت ایران تخمین زده شده است. پیشبینی روند تولید از مخزن نمونه برای انواع مختلف قرارداد، با در نطر گرفتن خواص مخزنی، مسائل اقتصادی، رژیم مالی قراردادی و اعمال قید حداکثر کردن خالص ارزش فعلی بهرهبردار با استفاده از یک معادله برنامهریزی عدد صحیح مختلط غیرخطی بدست آمده است. سپس با بهرهگیری از این نتایج و اعمال الگوی لاندای هابرت چندگانه، برای دو دوره متفاوت، تأثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت ایران مورد ارزیابی قرار گرفته است.
طبق نتایج بدست آمده از شبیهسازی تولید نفت خام از مخزن نمونه، میزان تولید در صورت وجود قرارداد بلندمدت با شرکت بینالمللی نفتی، بیشتر از حالتی است که مدیریت تولید در دست شرکت ملی نفت ایران باشد. همچنین با افزایش سهم شرکت بینالمللی نفتی در قرارداد، میزان تولید وی از مخزن نیز افزایش مییابد. نتایج بدست آمده نشان میدهد در مقطعی که مدیریت تولید در دست شرکتهای بینالمللی نفتی بوده است، بدلیل انگیزه بیشتر این شرکتها جهت تولید و کسب منفعت بیشتر، میزان تولید از تولید بالقوه بیشتر میباشد. در حالی که این میزان در دورهای که صرفاً قراردادها خدماتی جهت توسعه میادین منعقد گردیده و مدیریت تولید در دست شرکت ملی نفت ایران بوده است، به دلیل ریسکگریزی دولت و عدم بکارگیری فناوری مناسب و سرمایهگذاری کافی جهت توسعه میادین، کمتر از میزان تولید بالقوه میباشد.
این مقاله توسط آقایان دکتر تیمور محمدی، دکتر فرشاد مومنی، دکتر عباس کاظمی نجف آبادی و آقای شیرکو بهادری در شماره ۵۰ نشریه فصلنامه اقتصاد انرژی منتشر شده است. جهت دریافت اصل مقاله در پیوند زیر کلیک فرمایید.
با تشکر از اساتید محترم